Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

Ματωμένο φεγγάρι απόψε!

Σήμερα θα συμβεί η μεγαλύτερη σεληνιακή έκλειψη του 21ου αιώνα ή  όπως αλλιώς ονομάζεται το  "ματωμένο φεγγάρι".
Δείτε στο παρακάτω γράφημα μερικές χρήσιμες πληροφορίες για το φαινόμενο.


Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018

Θρήνος...

Ας προσευχηθούμε & ας βοηθήσουμε 
με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας
τους πυρόπληκτους συνανθρώπους μας 
στο Μάτι....

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

Ο Δεκάλογος του Γνωστικού Ανθρώπου



1) Μη συναναστραφείς με ανθρώπους που σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα για τον εαυτό σου.
2) Μη προσπαθήσεις να βγάλεις νόημα από τρελή συμπεριφορά.
3) Μην κάνεις παρέα με ανθρώπους πιο δυσλειτουργικούς από εσένα.
4) Να εμπιστεύεσαι το σώμα σου κάθε μέρα της ζωής σου. Το ίδιο και το μυαλό σου.
5) Έχεις το δικαίωμα κάθε φορά, να λες «Όχι», να αλλάζεις γνώμη, και να εκφράζεις τα αληθινά συναισθήματά σου.
6) Αυτό που δεν είναι σωστό για σένα δεν είναι επίσης σωστό για τους δικούς σου.
7) Να μην κάνεις τίποτα παραπάνω από τις δυνάμεις σου.
8 ) Δεν έχει καμία σημασία τι νομίζουν οι δικοί σου για σένα.
9) Όπου βρίσκεσαι, εκεί επίσης να βρίσκεται και η χαρά σου.
10) Να τραγουδάς για τα κατορθώματα σου κάθε μέρα της ζωής σου.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018

Μη τα ελέγχεις όλα!!!

Άφησε ανοιχτή την ψυχή και την ζωή σου στην έκπληξη, στο αναπάντεχο, στο απρόβλεπτο. Είναι ένας δρόμος που συχνά χρησιμοποιεί ο Θεός. Του αρέσουν οι εκπλήξεις, κυρίως δε εκεί που φαίνεται πως όλα πάνε να τελειώσουν. Άλλωστε ο Θεός λέει πάντα την τελευταία λέξη...


Π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Τρίτη 17 Ιουλίου 2018

Μεσόγειος:Τραγούδι ελπίδας για τα παιδιά

Η Μεσόγειος είναι ένα θαυμάσιο τραγούδι για την ελπίδα των παιδιών που γλίτωσαν απ’ τους πολέμους, με ένα υπέροχο βίντεο. Είναι, επίσης, η ιστορία ενός πατέρα που «στ’ ανοιχτά ταξιδεύει για να μείνουμε παιδιά». Στο τραγούδι «Μεσόγειος» με την ιδιαίτερη μελωδία παρουσιάζεται η αγωνία, η προσπάθεια, η δύναμη και η ελπίδα των γονιών και κυρίως των παιδιών που χτυπήθηκαν από τους πολέμους.
Η ερμηνεία είναι του Στέλιου Βραχιόλογλου και της μικρής Κυριακής Μαστοροπούλου (8 ετών), σε μουσική του Στέλιου Βραχιόλογλου και στίχους του Διονύση Μαστορόπουλου.

Μέσα από το τραγούδι επιχειρείται η ευαισθητοποίηση του κόσμου που απλά παρακολουθεί τις καταστροφές και τους κυνηγημένους από τους πολέμους γονείς με τα παιδιά τους.

Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

Η γοητεία της ευγένειας

Αν με ρωτήσετε τι μου λείπει περισσότερο απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις, θα σας απαντήσω η ευγένεια. Και δεν είμαι η μόνη, νομίζω. Δεν ξέρω αν έχουμε χάσει λίγο την μπάλα και την ανθρωπιά μας με τις νέες τεχνολογίες και τα συναφή, δεν ξέρω αν η υπερβολική αστικοποίηση έφερε την απομόνωση κι εν τέλει τη συμπεριφορά της χάβρας, δεν ξέρω αν η απογοήτευση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης κι η οικονομική δυσπραγία του καθενός, μας έκανε να χάσουμε λίγο απ’ την ευγένειά μας. Σε εκείνα τα απλά και καθημερινά, που τις περισσότερες φορές μας χαρακτηρίζουν.
Χάθηκε πλέον το χαμόγελο απ’ τους ανθρώπους, εκείνο που χωρίς να ξέρεις τον περαστικό σου φτιάχνει τη μέρα. Εκείνο που ανοίγει ο γείτονας την πόρτα του ασανσέρ κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι, σου δίνει μια σακούλα που σου έπεσε απ’ τα χέρια και σου χαμογελά, απλώς γιατί σε βοήθησε σε κάτι.

Πού πήγε εκείνη η «καλημέρα», που πριν λίγα χρόνια την άκουγες απ’ τον πρώτο τυχόντα που θα συναντούσες εκτός σπιτιού; Πού πήγε εκείνη η τσίχλα, που σε κέρναγε ο περιπτεράς, όταν του έκανες σεφτέ; Το κουλούρι, που σου έδινε ο φούρναρης, γιατί σήμερα του έγιναν πολύ αφράτα!

Πού πήγε το χάδι των λέξεων στα αυτιά μας, η ομορφιά του λόγου κι η ευφορία της ψυχής μας; Πόσο καιρό έχεις να αισθανθείς όμορφα με τα λόγια κάποιου ανθρώπου; Ν’ ακούσεις ένα «παρακαλώ», ένα «ευχαριστώ» ή έστω έναν πληθυντικό ευγενείας που ν’ αποτελεί δείγμα σεβασμού κι ευγένειας; Πού πήγαν οι ωραίοι άνθρωποι, βρε παιδάκι μου; Ψάχνω, ψάχνω και μέσα στην οχλαγωγή τους μετράω με τη σέσουλα.

Μας έχουν λείψει οι άνθρωποι που φέρονται όμορφα στους γύρω τους. Εκείνοι που είναι όμορφοι εξωτερικά κι εσωτερικά. Εκείνοι που έχουν βαλθεί να ομορφύνουν τον κόσμο και ν’ αλλάξουν την ψυχολογία, έστω κι ενός ανθρώπου. Είναι λίγοι, το έχουμε πάρει χαμπάρι, αλλά είναι ξεχωριστοί κι ευδιάκριτοι. Λάμπουν από μακριά, όπως ο χρυσός. Κι η λάμψη τους είναι μεταδοτική.

Οι άνθρωποι με ευγένεια χειρίζονται το λόγο με λεπτότητα. Κρατάνε τις λέξεις στα χείλη τους με διακριτικότητα, γιατί τρέμουν μην τις πληγώσουν. Κι αν μια λέξη πληγωθεί, αν τη χρησιμοποιήσεις λάθος, αν δεν την εκφέρεις όμορφα, τότε ταυτίζεται με άσχημα συναισθήματα, με αρνητισμό, θυμό και πόνο. Θέλουν χάδι οι λέξεις, όπως και τα’ αυτιά μας.

Με τι λεπτότητα και τι χάρη σου συμπεριφέρονται λες κι είσαι κύριος επί των τιμών! Έτσι αισθάνεσαι δηλαδή, μιας και σπάνια πλέον σου συμπεριφέρονται με όμορφο τρόπο. Πες μου ποια ήταν η τελευταία φορά που κάποιος σου χάρισε ένα λουλούδι. Υπήρξε κάποιος που έγραψε για σένα ένα ποίημα; Κάποιος που σηκώθηκε για να τραβήξει την καρέκλα σου πριν καθίσεις; -Στις κυρίες πάει αυτό-. Κάποιος που σου άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου για να κατέβεις; Κάποιος που προσφέρθηκε να σε γυρίσει σπίτι γιατί ήταν αργά; Κάποιος που σε ευχαρίστησε απλώς για κάτι που του προσέφερες; Κάποιος που σου έστειλε ένα μήνυμα γιατί σε θυμήθηκε ή για να σου πει ένα «περαστικά»;

Οι ευγενείς άνθρωποι είναι υπό εξαφάνιση. Γι’ αυτό κι όταν μας φέρονται όμορφα, όπως θα έπρεπε να φερόμαστε όλοι στην καθημερινότητά μας, κυριαρχεί η έκπληξη και θεωρούμε ότι ανακαλύψαμε κάποιο θησαυρό.
Κοιτάξτε γύρω σας κι εντοπίστε τους. Φοράνε χαμόγελο, μοιράζουν ευχές, βοηθάνε απλόχερα και σου φτιάχνουν τη μέρα με τη γλυκύτητα και τον εκλεπτυσμένο λόγο τους. Άνθρωποι με ήθος που οι τρόποι τους είναι μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που πολλοί θα θέλαμε να έχουμε ζήσει.

Η ευγένεια ανοίγει πόρτες, κλείνει στόματα με αποστομωτικό τρόπο, αποτελεί την πιο διπλωματική απάντηση σε μια άσχημη συμπεριφορά και το κυριότερο είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να σ’ αγαπήσουν.

Να είστε ευγενείς, γιατί όπως έλεγε κι ο Πλούταρχος: «Ο ευγενής άνθρωπος δίνει αξιοπρέπεια σ’ όλες τις πράξεις».

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018

«Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία»

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα 
και με τα πιο μικρά.. 

Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. 
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. 
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.  
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.  
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους. 
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. 
Πολύ… 
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. 
Πολύ… 
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς. 
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. 
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. 
Που μπορώ και κλαίω ακόμα. 
Και που τραγουδάω… μερικές φορές… 
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν… 


Οδυσσέας Ελύτης