Αγαπημένοι μου αναγνώστες, μιας που τα σχολεία έχουν φθάσει στην τελική ευθεία για τη λήξη της φετινής σχολικής χρονιάς, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εξομολόγηση μίας μητέρας ενός παιδιού με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, που διάβασα στο διαδίκτυο...
Οφείλουμε ως εκπαιδευτικοί αλλά πάνω από όλα ως άνθρωποι να αγκαλιάζουμε όλα τα παιδιά που θα βρεθούν δίπλα μας και να τους δώσουμε εσωτερικά κίνητρα για μία ζωή όμορφη και χαρούμενη!!
«Μαμά, ο Αλέξανδρος στο σχολείο δεν κάθεται στη θέση του και όλη την ώρα θέλει να τρέχει μέσα στην τάξη. Και στο διάλειμμα όμως είναι πολύ ζωηρός και μπαίνει σε μπελάδες». Η εννιάχρονη κόρη μου άνοιξε την κουβέντα αυτή ενώ έτρωγε το μεσημεριανό της και με κοιτούσε με τα μεγάλα μάτια της γεμάτα απορία.
«Ναι, αγάπη μου, αλλά σου έχω πει χιλιάδες φορές ότι δεν κάνει να μιλάμε για άλλους όταν…»
«Το ξέρω», αναστέναξε. «Άλλο θέλω να σου πω».
«Καλά. Τι θες να μου πεις;».
«Ήθελα να πω ότι η δασκάλα των αγγλικών, η κυρία Ελένη είναι η μοναδική με την οποία τα πηγαίνει καλά ο Αλέξανδρος. Δεν τον μαλώνει ποτέ και δεν απογοητεύεται όπως κάποιοι άλλοι δάσκαλοι. Είναι πάντα γλυκιά μαζί του και την ώρα του μαθήματος τον βάζει να κάθεται δίπλα της και του δίνει δουλειά να ασχολείται. Αλλά και ο Αλέξανδρος τα πάει πολύ καλά στο μάθημά της, καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο μάθημα. Νομίζω ότι είναι επειδή είναι τόσο γλυκιά και τρυφερή μαζί του…».
Το αγοράκι αυτό το ξέρω χρόνια και ξέρω τον αγώνα που δίνει. Ξέρω το άγχος της μαμάς του, το φόβο της ότι οι δάσκαλοι του παιδιού της την κοιτάζουν επικριτικά όταν το πηγαίνει στο σχολείο. Φοβάται ότι η συμπεριφορά του παιδιού της, είναι η απόδειξη ότι απέτυχε ως μάνα. Ξέρω πως είναι να έχεις ένα παιδί με ιδιαιτερότητες που αγωνίζεται καθημερινά να συμβαδίσει με τα υπόλοιπα παιδάκια. Γνωρίζω επίσης την ανακούφιση που νιώθει η μαμά του παιδιού αυτού επειδή ξέρει ότι υπάρχει μία έστω δασκάλα που είναι κοντά στο παιδί της και προσπαθεί να του βγάλει τον καλύτερο εαυτό του.
Όταν ο γιος μου ήταν πιο μικρός δυσκολεύτηκε πολύ να προσαρμοστεί στο νηπιαγωγείο. Ερχόταν σχεδόν καθημερινά σπίτι με σημειώματα από τη δασκάλα που με ενημέρωναν ότι αρνιόταν να κάτσει ήσυχος κατά τη διάρκεια του παραμυθιού ή ξεσήκωνε τα άλλα παιδιά με αποτέλεσμα να μην κοιμάται κανένα κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού ύπνου. Του μιλούσα καθημερινά για το πόσο σημαντικό είναι να ακούμε τους δασκάλους μας και στο σπίτι τουλάχιστον είχαμε ένα σταθερό πρόγραμμα που προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε και εκτός σπιτιού.
Παρόλα αυτά τα σημειώματα από τη δασκάλα εξακολουθούσαν να καταφθάνουν σχεδόν καθημερινά.
Όταν ξεκίνησε το δημοτικό τα πράγματα χειροτέρεψαν. Το πρώτο γράμμα από τη δασκάλα ήρθε από τη δεύτερη κιόλας μέρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απογοήτευσή μου. Ένιωθα ότι είχα αποτύχει σαν μητέρα. Η συμπεριφορά του παιδιού μου ήταν εμφανώς διαφορετική από των άλλων παιδιών άρα κάτι έκανα εγώ λάθος. Καθημερινά απογοητευόμουν όλο και πιο πολύ για τα σημειώματα αυτά που έρχονταν και τα τηλέφωνα από τη δασκάλα του και ήμουν πεπεισμένη ότι έφταιγα εγώ για όλα.
Λίγα χρόνια αργότερα διαπίστωσα ότι το παιδί μας έπασχε από το Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Έψαξα όποια πληροφορία υπήρχε και δεν υπήρχε σχετικά με το σύνδρομο αυτό και σιγουρεύτηκα ότι δεν έφταιγα εγώ. Είχα ένα παιδί με κάποιες ιδιαιτερότητες, ένα παιδί που ο εγκέφαλός του λειτουργούσε διαφορετικά σε σχέση με των υπολοίπων παιδιών. Όταν βρίσκεται σε διαδικασία εκμάθησης νιώθει πως πρέπει να κινείται και να κάνει θόρυβο. Στροβιλίζεται, φωνάζει, περιπλανιέται μέσα στην τάξη και συχνά αποφεύγει να κάνει τις ασκήσεις του ή οτιδήποτε άλλο ζητούν οι δασκάλες του.
Το μυαλουδάκι του είναι μονίμως απασχολημένο με χίλια δυο πράγματα που συνήθως δεν έχουν να κάνουν με το καθήκον που του έχει ανατεθεί. Αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολο το έργο των δασκάλων του και περισσότερο το δικό μας εδώ στο σπίτι. Έτσι όταν ένας δάσκαλος δείχνει υπομονή και ασχολείται πραγματικά με ένα τέτοιο παιδί κάνει την κουρασμένη και αγχωμένη καρδιά της μαμάς να πετάει και να νιώθει απέραντη ευγνωμοσύνη.
Πολλοί δάσκαλοι και πολλές δασκάλες πέρασαν από τη ζωή του γιου μου αλλά ελάχιστοι τον έκαναν να νιώσει αποδεκτός και να αγαπήσει αυτό που έκανε. Αυτοί οι εκπαιδευτικοί, οι άνθρωποι που τον αποδέχτηκαν και τον αγάπησαν, αντί να του δώσουν μία προκαθορισμένη φόρμουλα για το πώς πρέπει να είναι ένας μαθητής, ακολούθησαν εκείνοι τα βήματά του. Δεν τον αντιμετώπισαν ως κάτι που πρέπει να διορθωθεί αλλά ως ένα παιδί που ήθελε να εκφράσει τη δημιουργικότητα του με έναν διαφορετικό τρόπο. Και αυτόν τον τρόπο που τον υπέδειξαν εκείνοι.
Αντί να τον αναγκάσουν να ολοκληρώσει μία περιττή γραπτή εργασία στην οποία γνώριζε τις απαντήσεις αλλά δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί αρκετά ώστε να την ολοκληρώσει τον άφηναν στο πίσω μέρος της τάξης με διάφορα βιβλία που του κινούσαν το ενδιαφέρον και τον προέτρεπαν να βρει εκείνος την εργασία που ήθελε να κάνει.
Αντί να τον μαλώσουν ή να τον προσβάλουν εντόπιζαν τα καλά του χαρακτηριστικά – είχε πολύ καλές ιδέες, ήταν πολύ καλός στη ζωγραφική και του άρεσε πολύ να μιλάει για το διάστημα και τα αστέρια – και τα επεσήμαναν μπροστά στους συμμαθητές του.
Αυτό ακριβώς εννοούσε η κόρη μου όταν μου μίλησε εκείνο το μεσημέρι για τον Αλέξανδρο. Χρειάζονται πολλές ικανότητες ώστε να μπορεί ένας δάσκαλος να δουλεύει με παιδιά με ιδιαιτερότητες και αυτό το ήξερα.
Το περίεργο ήταν που το παρατήρησε ένα εννιάχρονο παιδί.
Γνωρίζω ακριβώς για ποια δασκάλα μιλούσε. Μιλούσε για εκείνη κάθε μέρα, κάθε ώρα, όταν την είχε δασκάλα. Ήταν η αγαπημένη του. Τον έκανε πάντα να αισθάνεται έξυπνος και ξεχωριστός. Δεν τον άφησε λεπτό να νομίζει ότι είναι ενοχλητικός ή ότι χαλάει το μάθημα όπως έκαναν πολλοί άλλοι δάσκαλοι μέχρι τότε.
Χαμογέλασα στην κόρη μου και της είπα «Η κυρία Ελένη είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος και βοηθάει πολύ τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες».
«Όχι μαμά δεν είναι έτσι», με διέκοψε ο γιος μου. «Έτσι είναι με όλους. Κάνει το κάθε παιδί να αισθάνεται σημαντικό και όλοι την αγαπούν. Είναι σπουδαία δασκάλα και το μάθημά της είναι συναρπαστικό. Δεν σε αφήνει να αφαιρεθείς την ώρα του μαθήματος. Στο διάλειμμα παίζει με τα παιδιά σαν να είναι και αυτή παιδί. Είναι η μόνη δασκάλα που βγαίνει έξω και παίζει μαζί μας».
Ίσως να είναι αλήθεια. Υπάρχουν δάσκαλοι που αγαπούν όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως και τα θεωρούν άξια προσοχής, αποδοχής και αγάπης. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι τόσο καλή με τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες.
Αυτή η δασκάλα έκανε τη διαφορά στη ζωή του γιου μου και των άλλων παιδιών σαν και αυτόν.
Αυτοί οι δάσκαλοι αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια του κόσμου διότι αγαπούν και υποστηρίζουν παιδιά τα οποία λαμβάνουν από το 95% του κόσμου το μήνυμα ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτά.
Στην κυρία Ελένη και στην κάθε κυρία Ελένη οφείλω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ γιατί έκανε το παιδί μου να νιώσει ευπρόσδεκτο στο σχολείο και να αγαπήσει το μάθημα.
Σε όλες αυτές τις δασκάλες και τους δασκάλους που παλεύουν για τα παιδιά αυτά οφείλουμε απέραντη ευγνωμοσύνη και εύχομαι τα καλύτερα.
Κατερίνα
