Παιδιά κι εκκλησία

Να βλέπουμε τον Θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσουμε την αγάπη του Θεού στα παιδιά.

Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων. Εδώ πέφτουν έξω μερικοί και λένε : «Εφόσον οι γονείς προσεύχονται, είναι ευσεβείς, μελετούν την Αγία Γραφή ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, επόμενο είναι να γίνουν καλά παιδιά». Ορίστε, όμως, που βλέπουμε αντίθετα αποτελέσματα λόγω της καταπιέσεως.

Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατόν να διώξουμε τα παιδιά από τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας, με εγωισμό. Τα παιδιά δεν θέλουν καταπίεση. Μην τα εξαναγκάζετε να σας ακολουθήσουν στην εκκλησία. Μπορείτε να πείτε:« Όποιος θέλει, μπορεί να έλθει τώρα μαζί μου ή αργότερα». Αφήστε να μιλήσει στις ψυχές τους ο Θεός.

Η αιτία που μερικών ευσεβών γονέων τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, γίνονται ατίθασα κι αφήνουν και την Εκκλησία κι όλα και τρέχουν αλλού να ικανοποιηθούν είναι αυτή η καταπίεση που τους ακούν οι «καλοί» γονείς. Οι τάχα «ευσεβείς» γονείς, που είχαν τη φροντίδα να κάνουν τα παιδιά τους «καλούς χριστιανούς», μ΄αυτή την αγάπη τους, την ανθρώπινη, τα καταπίεσαν κι έγινε το αντίθετο. Πιέζονται, δηλαδή, όταν είναι μικρά τα παιδιά κι όταν γίνουν δεκαέξι χρονών, δεκαεφτά, δεκαοχτώ, φθάνουν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αρχίζουν από αντίδραση να πηγαίνουν με παλιοπαρέες και να λένε παλιόλογα.

Ενώ, όταν αναπτύσσονται μέσα στην ελευθερία, βλέποντας συγχρόνως το καλό παράδειγμα των μεγάλων, χαιρόμαστε να τα βλέπουμε. Αυτό είναι το μυστικό, να είσαι καλός, να είσαι άγιος, για να εμπνέεις, να ακτινοβολείς. Η ζωή των παιδιών φαίνεται να επηρεάζεται από την ακτινοβολία των γονέων.

Επιμένουν οι γονείς: «Άντε να εξομολογηθείς, άντε να μεταλάβεις, άντε να κάνεις εκείνο…». Τίποτα δεν γίνεται…Ενώ βλέπει εσένανε; Αυτό που ζεις, αυτό και ακτινοβολείς. Ακτινοβολεί ο Χριστός μέσα σου; Αυτό πηγαίνει στο παιδί σου. Εκεί βρίσκεται το μυστικό. Κι αν γίνει αυτό, όταν το παιδί είναι μικρό, δεν θα χρειαστεί να κοπιάσει πολύ, όταν μεγαλώσει.

Όταν οι γονείς είναι άγιοι και το μεταδώσουν αυτό στο παιδί και του δώσουν αγωγή εν Κυρίω, τότε το παιδί ό,τι επιδράσεις κακές κι αν έχει από το περιβάλλον του, δεν επηρεάζεται, διότι έξω από την πόρτα του είναι η Σοφία, ο Χριστός. Δεν θα κοπιάσει, για να την αποκτήσει. Φαίνεται πολύ δύσκολο να γίνεις καλός αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο, όταν από μικρός ξεκινήσεις με καλά βιώματα.

Μεγαλώνοντας δεν χρειάζεται κόπος, το έχεις μέσα σου το καλό, το ζεις. Δεν κοπιάζεις, το έχεις ζήσει, είναι περιουσία σου, που τη διατηρείς, αν προσέξεις σε όλη σου τη ζωή.

Πολύ σοφά μας τα αναφέρει ο Άγιος Πορφύριος... 

Ας προσπαθήσουμε να ακτινοβολούμε τόσο στα παιδιά μας όσο και στην κοινωνία δίνοντας τον καλύτερο μας εαυτό.. 

Πηγή: Βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλύβιτου – 

Βίος Και Λόγοι, εκδ. Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανίων

Η τελειότητα βρίσκεται στην αποδοχή της ατέλειά μας

Η πρόταση της Εκκλησίας δεν είναι να γίνουμε «καλοί άνθρωποι». Η Εκκλησία μας κηρύττει ότι ακόμα και μέσα στην αποτυχία μας να είμαστε καλοί μπορούμε να αγαπηθούμε και αυτή η αγάπη προς εμάς μας δίνει την δυνατότητα προόδου.

Η αποτυχία μας να ζούμε αγαπώντας γνήσια δεν στέκεται εμπόδιο για την γνήσια αγάπη του Θεού προς εμάς.

Ο άνθρωπος τις πιο πολλές φορές προφασίζεται ότι αγαπά, προφασίζεται ότι δεν ενοχλείται από τους άλλους. Και το κάνει αυτό σε μία προσπάθεια κάλυψης της υπαρξιακής αποτυχίας του να είναι καλός.

Το να είσαι καλός δεν είναι ο στόχος του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν ψάχνει τρόπους για να γίνει καλός ή τέλειος ή επιτυχημένος με μία τήρηση συγκεκριμένων συμπεριφορών.

Ο άνθρωπος θα πρέπει να αναζητά την Χάρη η οποία τα «ασθενεί θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί». 

Δεν είναι σκοπός μας να «εξαφανίσουμε» την ατέλειά μας αλλά αναγνωρίζοντάς την να την εναποθέσουμε στα πόδια του Χριστού μας.

Δεν είναι λίγες οι φορές που θεωρούμε ότι ο Χριστός μας θέλει τέλειους με μία κοσμική έννοια του όρου. Η «τελειότητα» που ζητά ο Χριστός από εμάς έγκειται στον προτρεπτικό λόγο του «Μάθετε απ’εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία».

Θα τολμήσουμε λοιπόν να πούμε ότι η τελειότητα βρίσκεται στην αποδοχή της ατέλειά μας, στην παραδοχή ότι χρειαζόμαστε βοήθεια.

Τελικά τέλειος είναι ο άνθρωπος που ζει με μετάνοια· ταπεινός και πράος ζει με τους άλλους με ομόνοια, με διάθεση διακονίας του πλησίον.

Και εκεί, στο προσωπικό του ναυάγιο δεν παύει να προσδοκεί την αγάπη ως πρόσωπο και όχι ως μία αφηρημένη ρομαντική έννοια.

Και πλέον εκεί, στο χαλασμό των ειδώλων του, η ζωή πλέον δεν φαντάζει υπερβολή…

π. Παύλος Παπαδόπουλος

Προβλήματα ψυχικής υγείας από τη χρήση smartphones και tablets

Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι τα παιδιά ηλικίας έως δύο ετών αναπτύσσουν προβλήματα ψυχικής υγείας εξαιτίας των smartphones και των tablets.

Μόνο μια ώρα την ημέρα επαφής με οθόνες μπορεί να είναι αρκετή για να κάνει τα παιδιά πιο ανήσυχα ή λυπημένα. Επίσης είναι δυνατόν τα παιδιά να μην ολοκληρώνουν τις δραστηριότητές τους, να είναι συναισθηματικά ασταθή και να έχουν μειωμένες ικανότητες αυτοελέγχου σύμφωνα με την DailyMail .

Παρόλο που οι έφηβοι κινδυνεύουν περισσότερο από τις καταστροφικές συσκευές, επηρεάζονται επίσης τα παιδιά ηλικίας κάτω των 10 ετών καθώς ο εγκέφαλός τους αναπτύσσεται ραγδαία.

Η έρευνα δείχνει ότι τα παιδιά «ζόμπι» δαπανούν σχεδόν πέντε ώρες κάθε μέρα επαφής με τις ηλεκτρονικές συσκευές.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο και το Πανεπιστήμιο της Τζιόρτζια λένε ότι ο χρόνος που δαπανάται για τα smartphones είναι μια σοβαρή αλλά αποφευκτέα αιτία προβλημάτων ψυχικής υγείας.

"Τα μισά προβλήματα ψυχικής υγείας αναπτύσσονται από την εφηβεία", ανέφεραν οι καθηγητές Jean Twenge και Keith Campbell. "Υπάρχει ανάγκη να εντοπιστούν παράγοντες που συνδέονται με θέματα ψυχικής υγείας που υπάρχουν [μπορούν να μεταβληθούν] σε αυτόν τον πληθυσμό, καθώς οι περισσότεροι είναι δύσκολοι ή αδύνατον να επηρεαστούν." Ο τρόπος που τα παιδιά και οι έφηβοι περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους είναι πιο εύκολο να αλλάξει.

Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να μειώσουν το χρόνο που τα παιδιά περνούν online ή παρακολουθούν τηλεόραση ενώ διαβάζουν,  τρώνε ή  παίζουν.

Η καθηγήτρια Twenge στη μελέτη της, μια από τις μεγαλύτερες του είδους της, καθιέρωσε συγκεκριμένο ημερήσιο όριο έκθεσης σε οθόνες μία ώρα την ημέρα για παιδιά ηλικίας δύο έως πέντε ετών. Προτείνει επίσης ένα παρόμοιο όριο - ίσως δύο ώρες - να εφαρμοστεί σε παιδιά και εφήβους σχολικής ηλικίας.

Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι τα «εθισμένα» παιδιά διακινδυνεύουν από την αϋπνία, την παχυσαρκία και πέφτουν θύματα του κυβερνο-εκφοβισμού, ενώ χάνουν πολύτιμες κοινωνικές δεξιότητες λόγω έλλειψης επαφής πρόσωπο με πρόσωπο.