Χριστουγεννιάτικο Padlet

                                                             Καλό μήνα & καλό χειμώνα!

Καλωσορίζουμε τον χειμώνα, καλωσορίζουμε τον Δεκέμβριο

με ένα χριστουγεννιάτικο padlet!

Πατήστε στην εικόνα για να μεταφερθείτε στο padlet!!

Εργατική Πρωτομαγιά

Η Πρωτομαγιά εκτός από την μέρα της Άνοιξης και των λουλουδιών έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών. Ετήσια γιορτή, με παγκόσμιο χαρακτήρα των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας. Με συγκεντρώσεις και πορείες, η εργατική τάξη βρίσκει την ευκαιρία να προβάλει τα κοινωνικά και οικονομικά της επιτεύγματα και να καθορίσει το διεκδικητικό της πλαίσιο για το μέλλον. Η Πρωτομαγιά είναι απεργία και όχι αργία, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου.

Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα. (Πηγή:www.sansimera.gr)

Στη συνέχεια τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να απασχοληθούν με ένα ενδιαφέρον πακέτο δραστηριοτήτων πατώντας εδώ (πηγή: ioanna georgovitsa). Οι δραστηριότητες  δίνουν μια ευκαιρία στους μαθητές να αναστοχαστούν την ιστορική σημασία αυτής της ημέρας.

Αναλυτικότερα, τα φύλλα εργασίας περιλαμβάνουν τις εξής δραστηριότητες:

• την κατασκευή ενός χάρτη με τα βασικά ιστορικά γεγονότα της Εργατικής Πρωτομαγιάς,
• την δημιουργία μιας συνοδευτικής αφίσας για το σύνθημα των εργατών,
• δραστηριότητες γραπτού λόγου: στην 1η  οι μαθητές καλούνται να μπούνε στη θέση ενός απεργού εργάτη και να απαντήσουν στις ερωτήσεις ενός δημοσιογράφου από τη δική του σκοπιά(θα μπορούσε να συνοδευτεί και από δραματοποίηση) και στην 2η να γράψουν λίγα λόγια για τα επαγγέλματα που θαυμάζουν, καθώς και να ετοιμάσουν μια ευχαριστήρια κάρτα στους εργαζομένους σε ένα από αυτά. 

Τέλος, σας παραθέτω 2 βίντεο με κατασκευή origami λουλουδιών για να χαλαρώσετε λιγάκι!

Αναστάσιμη προσευχή με μετάφραση

Η αναστάσιμη προσευχή  θα λέγεται καθημερινά από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι την παραμονή της Ανάληψης του Κυρίου  (για 40 μέρες).

Όπως καταλάβατε  θα  είναι

  και  η  πρωινή  μας  προσευχή  στο  σχολείο.

Μια προσευχή με μεστά θεολογικά λόγια!

Για να την μάθουμε!

Και στο τέλος λέμε το παρακάτω!

Κάθε στιγμή...

Eκφοβισμός και βία στο σχολείο (school bullying)

Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.

Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο» (school bullying) χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια κατάσταση, κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά, με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου.

Μπορείτε να ενημερωθείτε διαβάζοντας κι άλλες ενδιαφέρουσες αναρτήσεις για την ενδοσχολική βία πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο «ενδοσχολική βία και εκφοβισμός» (school bullying) 

Γιατί ο Χριστός επέλεξε τον Ιορδάνη ποταμό για να βαπτιστεί;

Σήμερα η αγία Εκκλησία μας προβάλλει και εορτάζει με ξεχωριστή λαμπρότητα το γεγονός των αγίων Θεοφανείων, την φανέρωση δηλαδή του Θεού επί της γης. Όπως συμπεραίνουμε από το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, τον Κύριό μας οι Εβραίοι δεν τον αποδέχονται ως τον Χριστό, δηλαδή ως τον Μεσσία. Γι’ αυτό και οι Ευαγγελιστές Μάρκος και Ματθαίος σήμερα αναφέρουν τον Κύριό μας απλά με το όνομά Του, ο Ιησούς. Ιδού τι καταγράφει ο Ευαγγελιστής Μάρκος: «ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐβαπτίσθη ὑπὸ Ἰωάννου εἰς τὸν Ἰορδάνην».

Με τα ίδια ακριβώς λόγια ξεκινά την σημερινή ευαγγελική περικοπή του ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Κανένας έως τότε δεν αναγνώριζε ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας, ο εκλεκτός, ο Υιός του Θεού, ο ομοούσιος με τον Πατέρα.

Όλα όμως αλλάζουν από την στιγμή της Βαπτίσεως του Κυρίου μας, διότι κατά την ώρα αυτή ακούσθηκε ισχυρή φωνή εξ’ ουρανού που έλεγε: «Οὗτος ἐστίν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα». Δηλαδή αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, τον οποίο εξέλεξα και κατέστησα Μεσσία, Χριστό. Φανερώνει λοιπόν για πρώτη φορά δημοσίως ο Θεός Πατήρ το ποιος είναι ο Υιός Του. Το ποιος είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας, τον οποίο αποκαλεί και αγαπητό Του.

Απολυτίκιο Αγ. Θεοφανείων

Επί τούτου, εκείνη τη στιγμή, εύλογα στο πλήθος έγινε σύγχυση για το ποιος εκ των δύο είναι ο Υιός ο αγαπητός, δηλαδή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που όλοι τον είχαν ως προφήτη ή ο βαπτιζόμενος Ιησούς από τη Ναζαρέτ; Γι’ αυτό έγινε και η φανέρωσις του τρίτου Προσώπου της αγίας Τριάδος, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, που έλαβε τη μορφή περιστεριού και κάθισε στην κεφαλή του Ιησού. Έτσι όλοι κατενόησαν ότι η φωνή που ακούσθηκε δεν ήταν για τον Ιωάννη, αλλά για τον Ιησού από την Ναζαρέτ. Την ώρα λοιπόν της Βαπτίσεως του Ιησού έχουμε για πρώτη φορά στην Καινή Διαθήκη φανέρωση και παρουσία του Τριαδικού μας Θεού στον Ιορδάνη ποταμό. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας Θεοφάνεια αποκάλεσε τη σημερινή εορτή και ημέρα. 

Ας εξηγήσουμε όμως με λίγα λόγια το γιατί επιλέχθηκε από την πρόνοια του Θεού να γίνει η Βάπτιση του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό. Εδώ, αδελφοί μου, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην Παλαιά Διαθήκη και να θυμηθούμε ότι ο θεόπτης Μωυσής, ως διάδοχό του και αρχηγό του εβραϊκού λαού, άφησε τον Ιησού του Ναυή. Ο Ιησούς του Ναυή πορευόμενος τότε μαζί με όλο το λαό προς κατάκτηση της Ιερουσαλήμ, έφθασε μπροστά στην πόλη Ιεριχώ. Εκεί συνάντησαν ένα μεγάλο εμπόδιο στο διάβα τους και αυτό ήταν ο Ιορδάνης ποταμός. Τότε οι ιερείς των Εβραίων διέταξαν τον λαό λέγοντας: Όταν οι δώδεκα ιερείς θα σηκώσουν ψηλά στα χέρια τους την Κιβωτό της Διαθήκης, εσείς θα παραμείνετε μακριά και πίσω από αυτήν δύο χιλιάδες πήχεις· και μόνον όταν ο Ιησούς του Ναυή σας δώσει εντολή, τότε θα έλθετε στον ποταμό Ιορδάνη. 

Την άλλη μέρα το πρωί καθοδηγούμενος από τον Θεό ο Ιησούς του Ναυή διέταξε τους ιερείς να σηκώσουν ψηλά στα χέρια τους την Κιβωτό της Διαθήκης, να εισέλθουν μέσα στον Ιορδάνη ποταμό και να μείνουν εκεί έως ότου περάσει όλος ο λαός του. Και ω του θαύματος! Ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω όση ώρα ευρίσκετο η Κιβωτός της Διαθήκης εντός του ποταμού και επέρασε όλος ο λαός του Θεού, χωρίς να βραχεί, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με τον θεόπτη Μωυσή όταν πέρασαν την Ερυθρά Θάλασσα.

Σήμερα στις ευχές της Εκκλησίας μας ακούμε, ότι εισερχόμενος ο Κύριός μας στον Ιορδάνη ποταμό τα νερά του εστράφησαν και πάλι εις τα οπίσω. Με αυτό το θεϊκό σημείο φανερώνεται συμβολικά ότι όπως ο εβραϊκός λαός πέρασε τον Ιορδάνη ποταμό χωρίς να βραχεί και έφθασε εις την «Γην της Επαγγελίας την ρέουσα μέλι και γάλα», έτσι και όσοι ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό διά του μυστηρίου του Ιερού Βαπτίσματος, θα εισέλθουν στην Βασιλεία του Θεού, εάν μείνουν βέβαια πιστοί στο Θεό και στο άγιο θέλημά Του έως τέλους. Εκεί δεν θα υπάρχουν πλέον δάκρυα, πόνος και θλίψη, αλλά αιώνια χαρά. 

Γι'αυτό η Εκκλησία μας εορτάζει με πανηγυρική λαμπρότητα σήμερα αυτή την μεγάλη Δεσποτική εορτή των Θεοφανείων. Πρώτον, για να πιστεύσουμε και εμείς ότι ο Ιησούς της Ναζαρέτ είναι ο Χριστός. Δεύτερον, για να φανερωθεί σε όλο τον κόσμο ότι ο αληθινός Θεός είναι Τρισυπόστατος και τρίτον, για να μας διδάξει όλους ότι η σωτηρία μας ξεκινά με το μυστήριο του Ιερού Βαπτίσματος.

Ας δοξάσουμε λοιπόν όλοι σήμερα και ας ευχαριστήσουμε τον Κύριό μας για όσα έκανε, ώστε να εισέλθουμε κι εμείς όλοι εις την πνευματική γη της Επαγγελίας του Κυρίου μας. Ας Του υποσχεθούμε σήμερα πάντες, ότι θα αγωνιστούμε να παραμείνουμε πιστοί εις το άγιο Βάπτισμά μας και να ζήσουμε την ζωή μας εν Χριστώ, πράττοντας το άγιο θέλημά Του. Αμήν.

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη

Μπορείτε να διαβάσετε και την ανάρτηση

 Λίγο Φως από τα Φώτα

Χρόνια πολλά σε όλους & 

καλό πνευματικό φωτισμό

 στη ζωή μας!

Η Γέννηση

Η Γέννηση του Χριστού

(Καθολικό της Ιεράς Μονής του Οσίου Λουκά στη Βοιωτία)

«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.

Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία.

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

                                                             Τάσος Λειβαδίτης 

«Η Γέννηση (1983)»

Καλά Χριστούγεννα με υγεία, αισιοδοξία & αγάπη!

Θερμές ευχές για δημιουργικό 

& ελπιδοφόρο 2019!

14 Σεπτεμβρίου:Παγκόσμια Ύψωση του Τίμιου Σταυρού

Το έτος 326 μ.Χ. η Αγία Ελένη πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό για τους θριάμβους του γιου της Μεγάλου Κωνσταντίνου. 

Εκεί έμαθε ότι ο αυτοκράτορας Αδριανός είχε χτίσει πάνω στον τάφο του Ιησού Χριστού ειδωλολατρικό ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Σύμφωνα με την παράδοση οδηγήθηκε εκεί από ένα αρωματικό φυτό που φύτρωνε στο μέρος εκείνο, το γνωστό μας βασιλικό. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές τελικά βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών αφού κατεδαφίστηκε ο ναός.

Για να διαπιστωθεί ποιος σταυρός ήταν εκείνος του Ιησού Χριστού, ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με αρκετούς ιερείς, αφού έκαναν δέηση, ακούμπησε το σώμα μίας νεκρής γυναίκας στον καθένα από τους σταυρούς. Μόλις το νεκρό σώμα της γυναίκας ακούμπησε τον Τίμιο Σταυρό αναστήθηκε. Η είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα μέρη της Ιερουσαλήμ και την επομένη, την 14η Σεπτεμβρίου του 335 μ.Χ. έγινε η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού εντός του ναού  για να μπορούν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι οι περιχαρείς πιστοί.

Τρεις αιώνες αργότερα, στα 613 μ.Χ., οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφεραν στη χώρα τους. Η παράδοση αναφέρει ότι πολλά θαύματα γίνονταν εκεί και οι Πέρσες θεώρησαν το Τίμιο Ξύλο μαγικό και γι’ αυτό το φύλασσαν και το προσκυνούσαν για 14 χρόνια, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική του φύση και αξία! Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος πολέμησε και νίκησε τους Πέρσες και αφού παρέλαβε τον Τίμιο Σταυρό τον μετέφερε πίσω στην Ιερουσαλήμ. Ο Πατριάρχης Ζαχαρίας τον ύψωσε ξανά στο ναό της Αναστάσεως. Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 626 μ.Χ. 

Την πρώτη και τη δεύτερη Ύψωση του Τιμίου Σταυρού καθιέρωσαν οι Άγιοι Πατέρες να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, για να προσκυνούμε το Σταυρό του Κυρίου μας και να θυμόμαστε τα όσα έπαθε για μας από τη μεγάλη του αγάπη. Έτσι, παίρνοντας χάρη και δύναμη προσπαθούμε και εμείς να τηρούμε όσα μας είπε ζώντας σύμφωνα με το θέλημά Του. 

Το απολυτίκιο της ημέρας είναι 

το γνωστό σε όλους μας:

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και 

ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, 

νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος 

και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

Στο τροπάριο αυτό γίνεται λόγος για το ότι ο λαός ανήκει στον Θεό: «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου». Επομένως, ο λαός δεν ανήκει στους άρχοντες, οι οποίοι δεν έχουν το δικαίωμα να τον διευθύνουν ως δικό τους κτήμα, ανεξάρτητα από τον Θεό.

Μπορείτε να χρωματίσετε:

Χρόνια πολλά σε όλους τους χριστιανούς που καθημερινά σηκώνουν τον προσωπικό σταυρό που τους έχει δώσει ο Θεός με υπομονή και χωρίς γκρίνια.

Χρόνια πολλά στον Σταύρο και τη Σταυρούλα!

Όμορφη και δημιουργική σχολική χρονιά σε όλους!

Εύχομαι σε όλους τους μαθητές μου 

& στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς 

να έχουν μία όμορφη σχολική χρονιά γεμάτη 

εμπειρίες, κέφι και δημιουργικότητα!

Επίσης καλή δύναμη στους γονείς για να στηρίζουν τα παιδιά τους σε ότι χρειαστούν τη φετινή χρονιά!

Ως επίλογο, στη σημερινή ανάρτηση ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς ας δούμε μικροί και μεγάλοι το παρακάτω  σημαντικό μήνυμα του Ανδρέα Δημητρίου, εκπαιδευτικού και σχολικού ψυχολόγου: 

Σκεφτείτε ότι το παιδί σας θα βοηθήσει κάποιο άλλο παιδί. Σκεφτείτε ότι ίσως κάποιο άλλο παιδί μπορεί να βοηθήσει τελικά το δικό σας...

Στο σχολείο καθημερινά κάθονται στα διπλανά θρανία όχι μόνο τα παιδιά αλλά ολόκληρα τα συστήματα των οικογενειών τους...

Καλές διακοπές!!

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους τους μαθητές να περάσετε ένα όμορφο καλοκαίρι,εσείς και οι οικογένειές σας...

Καλή ξεκούραση και 

διασκεδάστε το!!

Πώς σώθηκαν τα εκθέματα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου;

Οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη γι' αυτούς που προνόησαν και μόχθησαν για τη σωτηρία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Τα θαμμένα αγάλματα του πολέμου. 

Τότε που λειτουργούσε το κράτος

Επί έξι μήνες πριν από την εισβολή των Γερμανών μια ομάδα από εργάτες και αρχαιολόγους έσκαβε τα δάπεδα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για να θάψει εκεί ό,τι πολυτιμότερο έχει η Αθήνα: τους κούρους και τις ληκύθους της.

Από την προετοιμασία απόκρυψης των επιτύμβιων γλυπτών του Μουσείου. 

(Φωτογραφικό Αρχείο Εθνικού Αρχαιολογικού

Την Κυριακή 27 Απριλίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής κατέλαβαν την Αθήνα. Την επομένη, νωρίς το πρωί, οι Γερμανοί αξιωματικοί που ανέβηκαν με φόρα τα μαρμάρινα σκαλιά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου διαπίστωσαν με έκπληξη ότι παραλάμβαναν ένα κτίριο άδειο. Δεν βρήκαν πουθενά ούτε ίχνος από τα χιλιάδες πολύτιμα εκθέματα που κοσμούσαν το μεγαλύτερο μουσείο της χώρας τα προηγούμενα εξήντα χρόνια της λειτουργίας του.

Αντί για αγάλματα, στέκονταν μπροστά τους παγωμένοι και ανέκφραστοι οι λιγοστοί αρχαιολόγοι και οι φύλακες που είχαν βάρδια εκείνη την ώρα. Στις επίμονες ερωτήσεις τους, εκείνοι απάντησαν σιβυλλικά, ότι τα αρχαία είναι εκεί όπου όλοι γνωρίζουν, κάτω από τη γη. Και είναι αλήθεια ότι τα αρχαία είχαν μόλις επιστρέψει ξανά στο χώμα, δηλαδή στη μοναδική κιβωτό του κόσμου στην οποία θα μπορούσαν να παραμείνουν ασφαλή. Η εύθραυστη ευρωπαϊκή τάξη του Μεσοπολέμου ήταν αισθητή στις ελληνικές κυβερνήσεις πολύ καιρό πριν από την κήρυξη του πολέμου. 

Από το 1937 η κυβέρνηση Μεταξά είχε ξεκινήσει αλληλογραφία με τη Διεύθυνση Αρχαιοτήτων του υπουργείου Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας, προκειμένου να εκπονηθεί από κοινού ένα πλήρες σχέδιο διαφύλαξης των αρχαίων από τις αεροπορικές επιδρομές και από το ενδεχόμενο των οδομαχιών εντός των πόλεων.

Στην επίμονη απαίτηση του κράτους να συνταχθούν κατάλογοι και να ταξινομηθούν τα αρχαία σε κατηγορίες με βάση τη σπουδαιότητά τους οι αρχαιολόγοι της Υπηρεσίας υποστήριζαν σταθερά ότι δεν υπήρχε δυνατότητα επιλογής και ότι όλα τα αρχαία (εκτεθειμένα και αποθηκευμένα) έπρεπε να διασωθούν σε περίπτωση πολέμου. 

Μάλιστα, ο Νικόλαος Κυπαρίσσης, Έφορος Αρχαιοτήτων Αθηνών (Αττικής και Μεγαρίδος εκτός Πειραιώς), σε εμπιστευτική του έκθεση προς το υπουργείο στις 11 Αυγούστου 1937 αναφέρει ότι, αντί να δαπανηθούν μεγάλα ποσά για την κατασκευή καταφυγίων για ορισμένα από τα αρχαία, θα ήταν προτιμότερο να μεταφερθούν σε νέους χώρους φύλαξης, ασφαλείς από φωτιά και βομβιστικές επιθέσεις, σε κηρυγμένες «αρχαιολογικές πόλεις», οι οποίες με διεθνείς συμβάσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ιερές και απαραβίαστες. Και υπέδειξε την περιοχή της Ακρόπολης ως μία από αυτές. Ωστόσο, η πραγματικότητα διέλυσε τις ελπίδες και τις λιγοστές αμφιβολίες για το επερχόμενο κακό. Οι προετοιμασίες για την αντιμετώπιση του κινδύνου των καταστροφών εντείνονταν με την πάροδο του χρόνου.

Στις 18 Ιουνίου 1940 ο υφυπουργός Παιδείας Ν. Σπέντζας ανακοίνωσε με εμπιστευτικό του έγγραφο ότι «Από σήμερον απαγορεύομεν την χορήγησιν κανονικών αδειών, κατόπιν αποφάσεως του Υπουργικού Συμβουλίου». Με την κήρυξη του πολέμου τέσσερις μήνες μετά, η Αρχαιολογική Υπηρεσία αντέδρασε αστραπιαία. Με έγγραφό της στις 11 Νοεμβρίου 1940 που απεστάλη σε όλες τις τοπικές διευθύνσεις, εξέδωσε ειδικές τεχνικές οδηγίες «διά την προστασίαν των αρχαίων των διαφόρων μουσείων από τους εναερίους κινδύνους». Σε αυτές προβλέπονταν δύο τρόποι ασφάλισης των ογκωδών και μη μετακινήσιμων εκθεμάτων. Ο πρώτος ήταν «διά της περικαλύψεως του αγάλματος διά γαιοσάκκων, αφ' ου προηγουμένως τούτο περιβληθή δι' ενός ξυλίνου ικριώματος επενδεδυμένου διά σανίδων ως το υπόδειγμα» και ο δεύτερος, που προκρίθηκε ως αποτελεσματικότερος, με την κατάχωση των αγαλμάτων εντός του δαπέδου της αίθουσας ή στην αυλή του μουσείου ή σε περιφραγμένες αυλές και υπόγεια δημόσιων ιδρυμάτων. Η μέθοδος της κατάχωσης, μάλιστα, δινόταν με κάθε λεπτομέρεια. Τα αγάλματα έπρεπε να αποτεθούν στον πυθμένα του ορύγματος που ήταν επενδεδυμένο με οπλισμένο σκυρόδεμα, σε οριζόντια θέση (σαν νεκρά σώματα σε τάφο), να καλυφθούν με αδρανή υλικά και το όρυγμα να σφραγιστεί με πλάκα τσιμέντου. Για τα χάλκινα και για τα πήλινα προβλεπόταν η φύλαξη εντός κιβωτίων επενδεδυμένων με κερόχαρτο ή πισσόχαρτο για τον φόβο της υγρασίας.

Η απόκρυψη του Κούρου του Σουνίου ΕΑΜ 2720 στο όρυγμα που είχε διανοιχθεί μπροστά από το βάθρο του. (Φωτογραφικό Αρχείο Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου)

Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο σήμανε συναγερμός. Με υπουργική απόφαση συστάθηκε η Επιτροπή Απόκρυψης και Ασφάλισης των εκθεμάτων του, με επικεφαλής τρεις Αρεοπαγίτες και μέλη τον γραμματέα της Αρχαιολογικής Εταιρείας Γεώργιο Οικονόμο, τον προσωρινό διευθυντή του μουσείου Αναστάσιο Ορλάνδο, τον καθηγητή Σπυρίδωνα Μαρινάτο, τους εφόρους Γιάννη Μηλιάδη και Σέμνη Καρούζου, την επιμελήτρια Ιωάννα Κωνσταντίνου και ορισμένους μηχανικούς και αρχιτέκτονες του υπουργείου. Στην ομάδα προστέθηκαν και εθελοντές, όπως ο διευθυντής του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Otto Walter, ο Βρετανός αρχαιολόγος Allan Wace και o ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης, που ήταν τότε πρωτοετής φοιτητής Αρχαιολογίας. «Πολύ πρωί, πριν να δύσει η σελήνη, συγκεντρώνονταν στο μουσείο όσοι είχαν αναλάβει την εργασία τούτη. Νύχτα έφευγαν το βράδυ για να πάνε στα σπίτια τους» γράφει χαρακτηριστικά η Μεγάλη (για όσους γνωρίζουν) Σέμνη Καρούζου.

Η φύλαξη των γλυπτών γινόταν ανάλογα με το μέγεθος και τη σημασία του καθενός. Τα μεγαλύτερα από αυτά παρατάσσονταν όρθια σε βαθιά ορύγματα που είχαν ανοιχτεί στα δάπεδα των βόρειων αιθουσών του μουσείου, το οποίο ήταν, άλλωστε, θεμελιωμένο πάνω στον μαλακό βράχο.

Για την κάθοδο των αγαλμάτων στα ορύγματα χρησιμοποιήθηκαν αυτοσχέδιοι ξύλινοι γερανοί, τους οποίους χειρίζονταν αδιάκοπα οι τεχνίτες του μουσείου. Τα ορύγματα, που έμοιαζαν με πολυάνδρια, δηλαδή με ομαδικούς τάφους, συγκέντρωσαν ένα σαστισμένο πλήθος μορφών, σαν αυτό που εικονίζεται στην πιο πολύτιμη από τις φωτογραφίες του ομώνυμου αρχείου του μουσείου. Ανάμεσα στις μορφές των αγαλμάτων, που στέκονται αμήχανα στον νέο τους τάφο, βρίσκεται κι ένας από τους ανώνυμους πρωταγωνιστές του Έπους της Απόκρυψης. Ένας τεχνίτης του μουσείου που κοιτά αφηρημένα τον φακό. Κι έτσι όπως συμμερίζεται την αβέβαιη μοίρα των ημερών, καταλήγει να μην ξεχωρίζει από το πλήθος τριγύρω.

«Αν καμιά ζημιά δεν έγινε στα μάρμαρα, παρόλες αυτές τις μετακινήσεις, οφείλεται τούτο κυριότατα στο ότι προϊστάμενος του συνεργείου των εργατών ήταν τότε, έως και στα πρώτα χρόνια ύστερ' από τον πόλεμο, ο παλαιός, έμπειρος και αφοσιωμένος γλύπτης των ελληνικών μουσείων Ανδρέας Παναγιωτάκης» αφηγείται η Σέμνη Καρούζου.

Η δουλειά γινόταν στα υπόγεια του μουσείου. Τα αγάλματα τοποθετούνταν σαν άνθρωποι σε διαδήλωση.

Τον Οκτώβριο του 1940, όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, μόλις είχα εγγραφεί στο πανεπιστήμιο, πρωτοετής φοιτητής» θυμάται σε συνέντευξή του ο ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης. «Η απόκρυψη είχε ήδη αρχίσει κι εγώ προσέφερα την εθελοντική μου εργασία. Με έβαλαν σε μία από τις αποθήκες, όπου υπήρχαν τεράστια κασόνια. Η δουλειά μου ήταν να τυλίγω ταναγραίες σε παλιές εφημερίδες και με μεγάλη προσοχή να τις τοποθετώ στα κασόνια. Μετά, τη δουλειά συνέχιζε η ειδική επιτροπή που είχε συσταθεί.

Όλοι δουλεύαμε ενάντια στον χρόνο, με τον φόβο της εισβολής των Γερμανών, και βέβαια με τεράστια προσοχή. Οι Ταναγραίες τυλίγονταν εύκολα. Όμως τα αγγεία έσπαγαν ακόμα πιο εύκολα. Η δουλειά γινόταν στα υπόγεια του μουσείου. Τα αγάλματα τοποθετούνταν σαν άνθρωποι σε διαδήλωση. Στη συνέχεια χυνόταν πάνω τους άμμος που ξεχώριζε το ένα από το άλλο και τα σκέπαζε και από πάνω έπεφτε πλάκα τσιμέντο. Τα παράθυρα των υπόγειων χώρων τα φράζανε με τσουβάλια από άμμο. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορούσαν να πάθουν τίποτε από αεροπορική επιδρομή». Τα ξύλινα κιβώτια με τα πήλινα αγγεία και τα ειδώλια, καθώς και με τα χάλκινα έργα, τοποθετούνταν στις ημιυπόγειες αποθήκες της επέκτασης του μουσείου, που είχε μόλις ολοκληρωθεί προς την οδό Μπουμπουλίνας. Μετά τη συμπλήρωση των χώρων, τα δωμάτια γεμίζονταν μέχρι την οροφή με στεγνή άμμο, προκειμένου να αντέξουν τη διάρρηξη της τσιμεντένιας πλάκας της οροφής τους από ενδεχόμενο βομβαρδισμό.

Ένα στιγμιότυπο αυτής της εργασίας του εγκιβωτισμού αποτυπώθηκε σε μία ξεχωριστή φωτογραφία, τη μόνη που εικονίζει τους τεχνίτες του μουσείου σε μια στιγμή ανάπαυλας να κοιτούν ανέκφραστοι τον φακό, ανθρώπους που αναρωτιέται κανείς για την τύχη τους τους σκληρούς μήνες της αθηναϊκής Κατοχής.

Η Σέμνη Καρούζου διέσωσε το όνομα ενός από αυτούς: «Σε όλη την εργασία του ξεριζώματος και του εγκιβωτισμού των αρχαίων της Συλλογής Αγγείων και Μικροτεχνημάτων πρωτοστατούσε ο μακαρίτης αρχιτεχνίτης Γεώργιος Κοντογιώργης, ένας από τους τεχνίτες που τόσα προσέφεραν και προσφέρουν στην ανάδειξη και την ασφάλεια των αρχαίων». Ταυτόχρονα με τα αρχαία εγκιβωτίστηκαν και οι πολύτιμοι κατάλογοι του μουσείου, δηλαδή τα βιβλία καταγραφής και τεκμηρίωσης των αρχαιοτήτων του.

Τα κιβώτια αυτά παραδοθήκαν στον γενικό ταμία της Τράπεζας της Ελλάδος στις 29 Νοεμβρίου 1940. Στις 17 Απριλίου 1941, στο κεντρικό κατάστημα της ίδιας τράπεζας, υπογράφηκε το πρωτόκολλο παράδοσης και παραλαβής των ξύλινων κιβωτίων με τα χρυσά και με τα άλλα πολύτιμα ευρήματα των Μυκηνών. Ήταν η πράξη του τέλους μιας εξάμηνης επιχείρησης που πέτυχε να ασφαλίσει τον αμύθητο πλούτο του μεγαλύτερου μουσείου της χώρας. «Η όψη του μουσείου τον Απρίλη του 1941, γυμνωμένου από όλο το περιεχόμενό του, ήταν μια εικόνα ερήμωσης. Οι τοίχοι γυμνοί, τα δάπεδα πολλών αιθουσών σκαμμένα, οι προθήκες άδειες». Ήταν η εικόνα που αντίκρισαν οι Γερμανοί αξιωματικοί το πρωί της Δευτέρας 28 Απριλίου. Της πρώτης μέρας της αθηναϊκής Κατοχής.

Ένα από τα ορύγματα με τα αμήχανα πλήθη των αγαλμάτων.

Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν το μουσείο δεν παρέμεινε έρημο. Καταλήφθηκε από δημόσιες υπηρεσίες. Στη μεγάλη Μυκηναία Αίθουσα στεγάστηκε η Κρατική Ορχήστρα. Σε ένα μεγάλο μέρος της δυτικής πλευράς, δεξιά από την είσοδο, εγκαταστάθηκε το Κεντρικό Ταχυδρομείο.

Στις αίθουσες του πρώτου ορόφου επί της οδού Μπουμπουλίνας λειτούργησαν οι υπηρεσίες του υπουργείου Πρόνοιας, ενώ σε μια αίθουσα του παλαιού κτιρίου προς την οδό Τοσίτσα εγκαταστάθηκε μια ειδική Υγειονομική Υπηρεσία, απ' όπου «περνούσαν υποχρεωτικά δυστυχισμένες νέες γυναίκες, απόκληρες της κοινωνίας» όπως διασώζει η Σέμνη Καρούζου.

Σε μια γωνιά του νέου κτιρίου έμεινε λιγοστός χώρος για τα γραφεία των υπαλλήλων του μουσείου, όπου συγκεντρώθηκε η άχρηστη πια σκευή του, το πλήθος των άδειων προθηκών, ορισμένοι πίνακες της Εθνικής Πινακοθήκης και τα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Σε ένα από τα υπόγεια της νέας πτέρυγας παρασκευαζόταν το συσσίτιο των φυλάκων και των αρχαιολογικών υπαλλήλων, με τα πυκνά ίχνη από τους καπνούς του να παραμένουν μέχρι σήμερα σε σημεία της οροφής. Παρά την απώλεια του χαρακτήρα του, το κτίριο παρέμεινε αλώβητο μέχρι το τέλος της Κατοχής. Ως τις «ημέρες του δεκεμβριανού εφιάλτη», όταν οι «πολυβολισμοί των αεροπλάνων» κατέκαψαν μέρος της ξύλινης στέγης του και ένα τμήμα του πρώτου ορόφου διαμορφώθηκε σε φυλακές των κρατουμένων.

Ορισμένοι από τους διάτρητους από τις οβίδες τοίχους διατηρούνται ακόμα και σήμερα, μεταξύ των γραφείων όπου εργάζεται το προσωπικό του Μουσείου. Και παρά τη μακρά και επίπονη αποκατάσταση του κτιρίου και των εκθέσεών του τα μεταπολεμικά χρόνια, ήσαν πολλές οι κρυμμένες εκπλήξεις που έρχονταν σποραδικά στο φως. Ακόμα και η δεύτερη, εκ βάθρων ανακαίνισή του, που ολοκληρώθηκε πρόσφατα, ήταν η αφορμή να ανακαλυφθούν και άλλα από τα καλά θαμμένα μυστικά του. Να ήταν, άραγε, τα τελευταία; Ζώντας και δουλεύοντας κανείς ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους, γνωρίζει πως δεν του επιτρέπεται να διατυπώνει τέτοιες εκφράσεις χρονικής βεβαιότητας.

Στιγμιότυπο από τον εγκιβωτισμό του αμφορέα Α 803.

Βιβλιογραφικές πηγές: 

Βενάρδου Ε., Μια απόκρυψη αλλιώτικη από τις άλλες. Επιχείρηση «Κρυμμένοι Θησαυροί». Διαθέσιμο στο www.psaxtiria.net/forum/archive/index.php/t-2897.html 

Καλτσάς Ν., «Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο», Αθήνα 2007, 20. Διαθέσιμο στο www.latsis-foundation.org/megazine/publish/ebook.php?book=31&preloader=1

Καρούζου Σ., «Σύντομη Ιστορία του Εθνικού Μουσείου», στο Καρούζου Σ., Εθνικόν Αρχαιολογικόν Μουσείον, Συλλογή Γλυπτών, Περιγραφικός Κατάλογος, Αθήναι 1967, ια'-κ'. Καρούζου Σ., «Το Εθνικό Μουσείο από το 1941», το Μουσείον 1 (2000), 5-14. (Πρόκειται για την εκ νέου δημοσίευση του κειμένου της Σ. Καρούζου, που περιλήφθηκε στα Πρακτικά του Α' Συνεδρίου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Αθήνα 30 Μαρτίου-3 Απριλίου 1967, Αθήνα 1984, 52-63). 

Νικολακέα Ν., «Η προστασία των αρχαιοτήτων κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο», στο Τσιποπούλου Μ. (επιμ.), «.Ανέφερα Εγγράφως», Θησαυροί του Ιστορικού Αρχείου της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, Αθήνα 2008, 57-59. 

Πασχαλίδης Κ., «Η ίδρυση, η ιστορία και οι περιπέτειες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, 130 χρόνια λειτουργίας σε μία διάλεξη». Διαθέσιμο στοwww.blod.gr/lectures/Pages/viewlecture.aspx?LectureID=737#.UTcIWTbYhgU.facebook 

Πετράκος Β.Χ., «Τα αρχαία της Ελλάδος κατά τον πόλεμο 1940-1944», Ο Μέντωρ 31 (1994), 73-185. 

Σάλτα Μ., «Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο», στο Γαρουφαλής Δ.Ν., Κωνσταντινίδη-Συβρίδη Ε. (επιμ.), Η Αρχαιολογία στην Ελλάδα. Οι μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ού αιώνα και οι θησαυροί των ελληνικών μουσείων, Αθήνα 2002, 116-119 (Σειρά: Ιστορία των Πολιτισμών Νο2, του περιοδικού «Corpus») 

Φλέσσα Β., Στα Άκρα, συνέντευξη με τον ακαδημαϊκό Σ. Ιακωβίδη στη Νέα Ελληνική Τηλεόραση (ημέρα προβολής: Παρασκευή 26/10/2012, ώρα: 23:00). Διαθέσιμο στο www.ert.gr/webtv/net/item/8196-Spyros-Iakwbidhs-Archaiologos-Akadhmaikos-26-10-2012#.UUo0TDfQ709 

Χριστοπούλου Α., «Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και Νεότερη Ελλάδα. Παράλληλες Ιστορίες», «Αρχαιολογία & Τέχνες» 113 (Δεκέμβριος 2009), 5-10.

*Ο Κώστας Πασχαλίδης είναι Ιστορικός και Αρχαιολόγος, Επιμελητής Αρχαιοτήτων στην Προϊστορική Συλλογή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

Για τη μητέρα...

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες και σας εύχομαι να δίνετε όλο και περισσότερη αγάπη στα παιδιά σας, να είστε δίπλα τους στις ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές της ζωής τους και να τα υποστηρίζετε με τον προσφορότερο τρόπο!!!! 

Στη συνέχεια ένα υπέροχο ποίημα για τη μητέρα, το οποίο το αφιερώνω στη μητέρα μου!

Γεώργιος Βιζυηνός

Η μητέρα   

Πώς να πειράξω τη μητέρα 

να κάμω εγώ να λυπηθεί,  

που όλη νύχτα κι όλη μέρα 

για το καλό μου προσπαθεί;  

Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω

ό,τι ορίζει κι απαιτεί, 

αφού στη γη δεν έχω άλλο 

κανένα φίλο σαν αυτή;   

Αυτή στα στήθη τα γλυκά της 

με είχε βρέφος απαλό,  

με κάθιζε στα γόνατά της 

και μ' έμαθε να ομιλώ.   

Αυτή με τρέφει και με ντύνει 

όλο το χρόνο που γυρνά,

και δίπλα στη μικρή μου κλίνη, 

σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.   

Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω 

φιλά να γειάνει την πληγή. 

Αυτή, τι πρέπει να αφήσω 

και τι να κάμω μ'οδηγεί.   

Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα 

να κάμω εγώ να λυπηθεί, 

που όλη νύχτα κι όλη μέρα

για το καλό μου προσπαθεί;

Μαμά,

σ'αγαπώ για όλες εκείνες τις φορές 

που με σήκωσες όταν ήμουν πεσμένη και μου έδωσες δύναμη.

Για όλες εκείνες τις φορές

που αντάλλαξες το ζεστό σου χαμόγελο

για το κατσούφιασμά μου.

Για όλες εκείνες τις φορές που 

με περιποιόσουν και 

με έβαζες για ύπνο.

'Η για όταν χρειάστηκες 

κάτι για τον εαυτό σου,

αλλά έδωσες προτεραιότητα σε μένα.

Για όλα τα όνειρα που μοιραζόμαστε,

και τα δάκρυα και τα γέλια.

Σ' αγαπώ μαμά

με όλη μου την καρδιά!

Μακάρι να γίνω κι εγώ μια τόσο καλή μητέρα 

όσο εσύ είσαι σε μένα και στον αδερφό μου!

Οι επτά φράσεις του Χριστού στον σταυρό

Ας μάθουμε τη σημασία εκείνων των επτά φράσεων τις οποίες είπε ο Κύριος πάνω στον σταυρό. 

Πρώτη φράση: «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34). 

Με αυτά τα λόγια ο Χριστός έδειξε το έλεός Του απέναντι στους εκτελεστές Του, των οποίων η µοχθηρία δεν υποχώρησε ούτε όταν υπέφερε στον σταυρό. Το δεύτερο είναι ότι βροντοφώναξε από την κορυφή του βράχου του Γολγοθά μία αποδεδειγμένη αλλά ποτέ καλά συνειδητοποιημένη αλήθεια, δηλαδή ότι αυτοί που πράττουν το κακό ποτέ δεν ξέρουν τι κάνουν. Σκοτώνοντας τον Δίκαιο στην πραγματικότητα σκοτώνουν τον εαυτό τους και ταυτόχρονα δοξάζουν τον Δίκαιο. Καταπατώντας τον νόμο του Θεού δεν βλέπουν τη µυλόπετρα, η οποία αόρατα κατεβαίνει προς αυτούς για να τους συνθλίψει. Εμπαίζοντας τον Θεό δεν βλέπουν τα πρόσωπά τους να µεταµορφώνονται σε θηριώδη ρύγχη. Διαποτισμένοι από το κακό ποτέ δεν ξέρουν τι κάνουν.

Δεύτερη φράση: «Αµην λέγω σοι, σήμερον µετ’ εµού έση εν τω παραδείσω» (Λουκ. 23,43). 

Αυτός ο λόγος απευθύνεται στον µετανιωµένο ληστή στον σταυρό. Πολύ παρήγορος λόγος για τους αµαρτωλούς, οι οποίοι τουλάχιστον την τελευταία στιγμή µετανοούν. Το έλεος του Θεού είναι απερίγραπτα µεγάλο. Ο Κύριος εκπληρώνει την αποστολή Του ακόµα και στον σταυρό. Έως την τελευταία του πνοή ο Κύριος σώζει εκείνους που δείχνουν και την παραμικρή επιθυμία να σωθούν.

Τρίτη φράση: «Γύναι, ίδε ο υιός σου» (Ιωαν. 19,26). Έτσι είπε ο Κύριος στην Αγία Μητέρα Του που στεκόταν κάτω από τον σταυρό με την ψυχή σταυρωµένη. Και στον απόστολο Ιωάννη λέγει: «Ιδού η µήτηρ σου» (Ιωαν. 19,27). Αυτός ο λόγος δείχνει τη φροντίδα, που ο καθένας χρωστά στους γονείς του. Για δες, Εκείνος που έδωσε εντολή στους ανθρώπους: «Τίµα τον πατέρα σου και την µητέρα σου» (Εξ. 20,12) εκπληρώνει την εντολή Του την ύστατη στιγμή.

Τέταρτη φράση: «Θεέ µου, Θεέ µου, ινατί µέ εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46). 

Αυτές οι λέξεις δείχνουν, τόσο την αδύναμη ανθρώπινη φύση, όσο και την προορατικότητα του Κυρίου. Ο άνθρωπος πάσχει, αλλά κάτω από τον ανθρώπινο πόνο υπάρχει ένα µυστήριο. Δες, µόνον αυτές οι λέξεις µπορούσαν να διαλύσουν την αίρεση, η οποία αργότερα τράνταζε την εκκλησία και η οποία λανθασµένα κήρυττε ότι η Θεία φύση υπέφερε στον σταυρό. Όμως, εν τω µεταξύ, ο αιώνιος Υιός του Θεού γι’ αυτό και ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος, για να είναι ως άνθρωπος στο σώμα και την ψυχή, για να µπορέσει όταν έλθει η στιγμή να πάσχει για τους ανθρώπους και να πεθάνει για τους ανθρώπους. Γιατί αν η Θεία φύση του Χριστού έπασχε στον σταυρό, θα σήμαινε ότι η Θεία φύση του Χριστού θα πέθαινε. Και αυτό ούτε καν επιτρέπεται να διανοηθούµε. Εντρυφήστε όσο πιο πολύ µπορείτε σ’ αυτές τις µεγάλες και φοβερές λέξεις: «Θεέ µου, Θεέ µου, ινατί µέ εγκατέλιπες;».

Πέμπτη φράση: «Διψώ» (Ιωαν 19,28). 

Το αίμα Του έρρεε. Γι’ αυτό και διψούσε. Ο ήλιος ήταν κατά τη δύση του, ήδη Του χτυπούσε το πρόσωπο και µαζί µέ τα άλλα βασανιστήρια καιγόταν πολύ. Φυσικό ήταν να διψά. Αλλά, Κύριε, διψούσες όντως για νερό ή για αγάπη; Μήπως διψούσες ως άνθρωπος ή ως Θεός, ή και το ένα και το άλλο; Ιδού ο Ρωμαίος λεγεωνάριος Σου πρόσφερε ένα σπόγγο βρεγμένο στο ξύδι. Μια σταγόνα ελέους, την οποία δεν αισθάνθηκες από τους ανθρώπους για τρεις ολόκληρες ώρες κρεμασμένος στον σταυρό...Αυτός ο Ρωμαίος στρατιώτης απαλύνει κάπως την αµαρτία του Πιλάτου -την αµαρτία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας- απέναντί Σου, έστω και µε ξύδι. Γι’ αυτό θα αφανίσεις τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά στη θέση της θα οικοδομήσεις νέα.

Έκτη φράση: «Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμά µου» (Λουκ. 23,46). 

Που σημαίνει ότι ο Υιός παραδίδει το πνεύμα Του στα χέρια του Πατρός Του. Για να γίνει γνωστό, ότι από τον Πατέρα ήρθε και όχι αυτεξουσίως, όπως Τον κατηγορούσαν οι Εβραίοι. Αλλά ακόμα οι λέξεις αυτές ελέχθησαν για να τις ακούσουν οι βουδιστές, οι πυθαγόρειοι, οι αποκρυφιστές, και όλοι εκείνοι οι φιλόσοφοι, οι οποίοι φλυαρούσαν περί µετοίκισης της ψυχής των νεκρών ανθρώπων σε άλλους ανθρώπους ή ζώα ή φυτά ή αστέρια ή µεταλλικά στοιχεία. Πετάξετε όλες αυτές τις φαντασίες και δείτε που κατευθύνεται το πνεύμα του νεκρού Δικαίου: «Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα µου»!

Έβδομη φράση: «Τετέλεσται» (Ιωαν.19,30). 

Αυτό δεν σημαίνει ότι τελειώνει η ζωή. Όχι! Αλλά ότι τελειώνει η αποστολή η επικεντρωμένη στη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Τελείωσε, και επισφραγίσθηκε με το αίμα και τον επίγειο θάνατο, το θείο έργο του µοναδικού αληθινού Μεσσία των ανθρώπων. Τελείωσαν τα βασανιστήρια, αλλά η ζωή μόλις αρχίζει. Τελείωσε η τραγωδία αλλά όχι και το δράμα. Στη σειρά έπεται, το µεγαλειώδες αξίωμα: νίκη πάνω στον θάνατο, ανάσταση, δόξα.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος

Το Τίμιο Ξύλο από τον Ιερό Ναό της Αναστάσεως Ιεροσολύμων, που μεταφέρθηκε προς προσκύνηση στην Πάτρα στον Ι.Ν. Αγίου Ανδρέα από την Παρασκευή 9 έως και τις 15 Μαρτίου 2018 .

Με αφορμή την Αγία Ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής μπορούν τα μεγαλύτερα παιδιά να δουν το παρακάτω διδακτικό βίντεο "Ο δικός σου σταυρός".